Zauropodomorfy to gatunki, które na bardzo wczesnym etapie ewolucji dinozaurów odłączyły się od drapieżnych teropodów i stały się roślinożercami. Grupa ta, do której należą zauropody i ich starsi krewniacy, pojawiła się w późnym triasie i istniała do samego końca mezozoiku. Początkowo zauropodomorfy miały niewielkie rozmiary (jak na dinozaury), poruszały się na dwóch kończynach i zapewne były wszystkożerne. Miały kciuki z dużymi pazurami, które prawdopodobnie służyły do obrony i do łapania gałęzi, którymi te dinozaury się żywiły. Z czasem zauropodomorfy stawały się coraz większe i w związku z tym musiały zacząć chodzić na czterech nogach. 220 milionów lat temu zauropody były już największymi lądowymi roślinożercami. Zauropodomorfy miały długie szyje, dzięki którym, tak jak współczesne żyrafy, mogły szperać w koronach drzew i znajdować pożywienie niedostępne dla innych zwierząt roślinożenych. Ułatwiały im to małe, lekkie głowy i długie ogony stanowiące przeciwwagę dla szyj. Zęby w kształcie liści z łatwością przecinały twarde łodygi, ale nie były przystosowane do rozcierania pożywienia. Dlatego w żołądkach zauropodomorfów znajdowały się kamienie, tak zwane gastrolity

(podobnie jak w żołądkach współczesnych ptaków ziarnojadów), które pomagały w rozdrabnianiu pokarmu. Ze znalezisk wynika, że niektóre z tych dinozaurów mogły mieć także niewielkie dzioby. Skamieniałości zauropodomorfów znajduje się na wszystkich kontynentach i we wszystkich środowiskach, od mokradeł aż po pustynie. To właśnie największe zauropodomorfy pojawiają się nam przed oczami, gdy słyszymy słowo,,dinozaur": ogromne zwierzęta wyższe od budynków i dłuższe od autobusów, zwierzęta, które idąc, wprawiają w drżenie ziemię.